Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

28 Οκτωβρίου 1940

H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσσολίνι.

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

    *
      Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925. Αλλά και από ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα όπως αναφέρονται παρακάτω, οδηγούσαν με απόλυτη ακρίβεια την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση κατά την οποία η Ελλάδα βρέθηκε τουλάχιστον έτοιμη να την αντιμετωπίσει.

Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.

Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.

Αληθινή αγάπη είναι..

Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα! Υπάρχει αγάπη αλλά αληθινή αγάπη , πολύ δύσκολα στις μέρες μας! Η αληθινή αγαπη σημαίνει πολλά και είναι πολλά παραπάνω από όσα αναφέρονται παρακάτω..

Αληθινή αγάπη είναι να προχωρώ μπροστά στη ζωή έχοντας εσένα δίπλα μου και όχι μπροστά μου ή πίσω μου.

Αληθινή αγάπη είναι να θέλω πραγματικά να είμαι μαζί σου κι εσύ μαζί μου.

Αληθινή αγάπη είναι να είμαι μαζί σου όταν γελάς και όταν κλαίς.

Αληθινή αγάπη είναι να μοιράζομαι τις χαρές της ζωής και να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της μαζί σου.

Αληθινή αγάπη είναι να είμαι παρών σε κάθε στιγμή και να υποστηρίζω κάθε κίνησή σου.

Αληθινή αγάπη είναι να λέμε ειλικρινά τις σκέψεις μας ο ένας στον άλλο.

Αληθινή αγάπη είναι οπουδήποτε κι αν είμαστε στον κόσμο, οτιδήποτε κι αν μας συμβεί, να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο.

Αληθινή αγάπη είναι η ήττα του «εγώ» και η επικράτηση του «εμείς».

Αληθινή αγάπη είναι αυτή που ποτέ δεν μπορείς να την μετρήσεις.

Αληθινή αγάπη είναι να σε καταλαβαίνω όταν είσαι στενοχωρημένος.

Αληθινή αγάπη είναι να απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μαζί σου.

Αληθινή αγάπη είναι να σ’ έχω ΠΑΝΤΑ στη καρδιά μου.

Αληθινή αγάπη είναι να προσπαθώ πάντα να σε κάνω περήφανο με τη συμπεριφορά μου.

Αληθινή αγάπη είναι να είμαι πάντα καλός μαζί σου.

Αληθινή αγάπη είναι να σου κρατώ το χέρι με στοργή και σεβασμό όταν είσαι άρρωστος.

Αληθινή αγάπη είναι να σε προστατεύω και να σε προσέχω σαν τα μάτια μου.

Αληθινή αγάπη είναι με ή χωρίς χρήματα να είμαι πάντα μαζί σου.

Αληθινή αγάπη για μένα είναι να σου δώσω ακόμα και την τελευταία μου αναπνοή εδώ στη γη για να σε κάνω ευτυχισμένο.

Αν..

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη...Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό..Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία..Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό..Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει..Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση..Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα σώμα και καρδιά......Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά..Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα..Και αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει..Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου..Κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει....Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη..αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει..αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις..αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις..αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί..αν στα ψέματα των άλλων δε λες ψέματα κι εσύ..αν μπορείς να μη θυμώνεις αλλά μήτε και να κλαις..όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις..Aν μπορείς με ηρεμία δίχως ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα..αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μία δημιουργία και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα..αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν...αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν..αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά..Ε!!! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟΤΕ … Θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου...Θα ‘σαι άνθρωπος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!!

Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα-Paulo Coelho

Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε. - Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε!... Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει! - Το πρόβλημα δε είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη! Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά. - Κι αυτό τι είναι; - Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι. - Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κλπ. Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο: - Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της. Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος: - Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ' αυτό το πρότυπο μητέρας. - Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ. - Και σε τι χρησιμεύει; - Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό. - Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! Αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο. Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό: - Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του. Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.....

Ένα όνειρο

“Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά με τον Θεό. Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα άνηκε σε αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο. Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Ακόμη πως αυτό κι αν συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες του στιγμές. Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές...; Δεν καταλαβαίνω! Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες; Και ο Θεός απάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ! Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις ένα μόνο ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».”

PAULO COELHO

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε. Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί. Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά. Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει.
Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί. Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα». Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει-και η γυναίκα δε του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του. Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε.
Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα. Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.
Χωρίς το πουλί και η δικής της ζωή έχασε το νόημα της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.
«Γιατί ήρθες?» ρώτησε το θάνατο. «ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΠΕΤΑΞΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ», αποκρίθηκε ο θάνατος. «ΑΝ ΤΟ ΕΙΧΕΣ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ.»

Οδύσσεια

Ο καθένας από εμάς κρύβει βαθιά μέσα του έναν Οδυσσέα.
Έναν Οδυσσέα που τριγυρνάει από θάλασσα σε θάλασσα, ψάχνοντας απεγνωσμένα για την Ιθάκη του. Το ταξίδι μακρύ και η διαδρομή επιφυλάσσει πολλά. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να περάσεις μέσα από συμπληγάδες, να αλυσοδεθείς στο κατάρτι εάν θες να ακούσεις τις Σειρήνες, να δεις συντρόφους σου να χάνονται.......
Ταξιδεύουμε και δεν μας νοιάζει πλέον η Ιθάκη. Δεν βιαζόμαστε καθόλου να φτάσουμε εκεί. Ξέρουμε ότι το φθάσιμο είναι ο προορισμός μας.
Όμως προσδοκούμε να κρατήσει χρόνια πολλά αυτό το ταξίδι και γερασμένοι πια να ξαποστάσουμε στη γη της.
Πλούσιοι με όσα κερδίσαμε στον δρόμο, χωρίς να περιμένουμε να μας δώσει πλούτη η Ιθάκη.. Η Ιθάκη μας έδωσε το ωραίο ταξίδι!
Χωρίς αυτήν δεν θα ξεκινούσαμε το ταξίδι......
ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ......

Onirama - Οι φόβοι του πρίγκιπα, ένα εμείς[OFFICIAL MUSIC VIDEO]

"Ξεχνάς, γελάς, ποιος σου΄μαθε έτσι ν΄αγαπάς
μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς κερνάς
μεσ΄ το σκοτάδι ξεγλιστράς κι εμάς
μέσα στο γκρίζο μας πετάς, πού πας
ποια ξένα μάτια θα φιλάς χρωστάς
ένα εμείς μη το ξεχνάς
ένα εμείς ΜΗΝ το ξεχνάς"

Το νέο τραγούδι των Onirama "Οι φόβοι του πρίγκιπα" προσφέρθηκε για την εκστρατεία κατά του AIDS και το περιοδικό "Down Town". Στο Video Clip συμμετέχουν οι ακόλουθοι:

Argiris Aggelou, Giannis Athitakis, Giannis Aivazis, Maria Arampatzi, Lakis Gavalas, Sara Ganoti, Natalia Germanou, Pigi Devetzi, Natalia Dragoumi, Takis Zaxaratos, Mixalis Theofanous, Maria Kavogianni, Viki Kagia, Katerina Kainourgiou, Sofia Kalpenidou, Katerina Karavatou, Niki Kartsona, Faidon Kefaleas, Maria Korinthiou, Giorgos Kormanos, Xristoforos Kotentos, Kostas Koklas, Kaiti Konstantinou, Leuteris Lamprakis, Iro Mane, Eugenia Manwlidou, Othonas Metaksas, Tzeni Mpalatsinou, Vana Mparmpa, Katerina Nikolopoulou, Doukissa Nomikou, Dimitris Ouggarezos, Giorgos Panopoulos, Nikos Papadakis, Foteini Pipili, Konstantinos Rigos, Maria Solomou, Kostas Spuropoulos, Penny Stathaki, Galini Tseva, Vasilis Tsigkristaris, Sissy Xristidou

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Μουσική/ Στίχοι/ Ερμηνεία: Θ. Μαραντίνης / ONIRAMA