Σελίδες

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Santa Is Coming



Xmas frames και 69 εικόνες με μπάλες κορδέλες στολίδια δέντρα κτλ

Format: png
Quantity: 14 frames  & 69 εικόνες
Filesize: 22.6 Mb
http://rapidshare.com/files/319829002/SantaIsComing.rar

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Το άλλο της μάτι

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Η μητέρα σου.

 Πηγή: Περιοδικό «Όσιος Νικάνωρ»

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει είναι... η καρδιά!

Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.Ούτε ονόματα, ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομα του δε θυμόταν. Από το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη.
Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο.
Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγούδι που του 'λεγε η μητέρα του, όταν το 'βαζε για ύπνο. Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.
Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.
Αυτό το αληθινό γεγονός επιβεβαιώνει ότι το μυαλό του ανθρώπου, όσο δυνατό κι αν είναι, όσες γνώσεις κι αν του αποθηκεύσουμε, έρχεται ώρα που δε μπορεί να βοηθήσει. Απενεργοποιείται.
Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει και τα πάντα σώζει είναι η καρδιά. Σ' αυτήν απευθυνόμαστε. Γιατί οι γνώσεις μπορούν να ξεχαστούν, οι εμπειρίες όμως ποτέ.

Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που εμπιστευόμαστε στα παιδιά και εκείνο που τους δίνουμε απ' την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο και αν είναι, τα  παιδιά δεν θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους, τη ζωγραφιά τους, τη μπάλα τους, μπορεί και τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τους δώσουμε από τη ψυχή  μας δε θα το χάσουν ποτέ.. Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε.
¨Όμως, αφού δίνουμε αγάπη, γιατί λίγα χρόνια μετά εισπράττουμε τόσο θυμό,  τόση αντίδραση, τόσα ξενύχτια, τόση  παραίτηση.... Γιατί τις νύχτες τόσα παιδιά έξω από τα σπίτια τους; Ενώ στα χέρια μας κρατούσαμε ένα παιδικό πρόσωπο όμορφο και καθαρό  σαν το χιόνι, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί έχουμε απέναντι μας έναν έφηβο σαν άγρια θάλασσα και ανίκανο να χαρεί, να αγαπήσει, να ελπίσει....;
Ρωτάς: γιατί παιδί μου πίνεις, γιατί καπνίζεις, γιατί παίρνεις ναρκωτικά και απαντούν γιατί να μην καπνίσω, γιατί να μην παίρνω ναρκωτικά...; Γιατί να ζήσω;
Ρωτάς: τα έχεις όλα. Σπίτι, φαγητό, γλώσσες, σχολείο, εκδρομές, διασκέδαση, χρήματα.... Τι σου λείπει;... και παίρνεις την απάντηση: Δε μου φτάνουν... έχω ψυχή και η ψυχή μου πεινάει, διψάει, κλαίει....
Που κάναμε λάθος; Τι δεν κάναμε καλά;
Τα παιδιά, ακόμα κι όταν είναι αγριεμένα, ακόμα και όταν είναι άρρωστα, βλέπουν και πίσω από τον τοίχο, γιατί βλέπουν με την καρδιά. Ξέρουν πότε νοιαζόμαστε γι 'αυτά και πότε για τον εαυτό μας και ανάλογα μ' αυτό που τους δίνουμε ή αγιάζουν ή ξεπαγιάζουν.
Ο γέροντας Πορφύριος απαντούσε σε γονείς, που τον ρωτούσαν τι να κάνουν για τα παιδιά τους, που ήταν ανυπάκουα ή ξενυχτούσαν:  Σιωπώσα  παραίνεση... Μην τα παρακαλείται με λόγια. Αντί να μιλάτε σ' αυτά, πέστε τα στη Παναγία... Κάποια μέρα η προσευχή αυτή θα καρπίσει....

πηγη proslalia.blogspot.com