η καταιγίδα

-Καλημέρα
-Να ήταν..
-Δεν είναι;
-Εδώ και καιρό όχι
-Πως τα περνάς;
-Ζοφερά.
-Σε λυπάμαι.
-Αγαπάς κάποιον;
-Όχι.
-Εσένα να λυπάσαι.
-Εσύ αγαπάς;
-Αγαπάω.
-Και;
-Η αγάπη εκτός από ηλιοβασιλέματα έχει και καταιγίδες.
-Σταμάτησες να αγαπάς;
-Σταμάτησα να αντέχω να βρέχομαι.
-Αυτή;
-Σταμάτησε να προσπαθεί να μπεί από κάτω.
-Μπήκαν άλλοι μέσα;
-Οι εγωισμοί κρατώντας ομπρέλες.
-Και;
-Με μια ομπρέλα οι δυό γίνονται ένα, με δυό μένουν δυό και απλώς συνοποράνε.
-Τι θα κάνεις;
-Θα της ζητήσω να κλείσουμε τις ομπρέλες στη μεγάλη μπόρα, να γίνουμε πάλι μούσκεμα και θα ‘ρθει καινούριος ήλιος.
-Γιατί άφησες να φτάσει ως εδώ;
-Γιατί ο άνθρωπος στη βροχή ποντικός είναι και όχι πρόβατο, δεν μονιάζει με τον άλλο μαζί τη ζέστη του να ανταλλάξει, μόνο να φεύγει ξέρει, όλούθε να τρέχει, αιώνια τυφλός ταξιδευτής.
-Για που ετοιμάζεσαι;
-Να γίνω μούσκεμα.
-Σε ζηλεύω. Γεια.
-Να ζηλεύεις εκείνον που πιάνει το γυαλί στον αέρα και όχι εκείνον που μαζεύει τα σπασμένα.


το κειμενο ειναι απο το blog  
http://kostas-patra.blogspot.com/2007/08/blog-post_3564.html
με αγγιξε πολυ κ θελησα να το προσθεσω εδω...